การเดินทางไปค่ายอักษร - ศิลป์ เพื่อน้องฯ ปีที่ 2 เริ่มต้นด้วยการตระหนักถึงการมีส่วนร่วมกับชุมชนมากขึ้น ก่อให้เกิดกิจกรรมการเรียนรู้ดนตรี วัฒนธรรม และวิถีชีวิตจากชุมชนสู่การสร้างสรรค์ผลงานละครชุมชนโดยเยาวชนที่อยู่ในพื้นที่ คณาจารย์และคณะนักศึกษามีฐานะเป็นเพียง “ผู้เรียน” และจัดองค์ประกอบของละครชุมชนร่วมกับเยาวชนบ้านแม่ออกฮู

บทเรียนจากครั้งที่หนึ่งซึ่งทุกสถาบันการศึกษาได้เรียนรู้จากการ เป็น “ผู้ให้” ไม่ว่าจะเป็นการแต่งเพลงให้เยาวชน การจัดเรียงห้อง สมุดโดยระบบสี หรือการตกแต่งห้องเรียนชั้นอนุบาล ได้ถูกขบคิด ทบทวน และตั้งคำถามเพื่อพัฒนาให้การเข้าค่ายมีประโยชน์กับคน ในชุมชน31 มิเพียงแต่อาคารที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางขุนเขา แต่หาก เป็นการเพิ่มพูนศักยภาพและการมีส่วนร่วมกับกิจกรรมของชาวค่าย และผู้คนที่อาศัยอยู่ในบริเวณนั้น

การเดินออกนอกประตูโรงเรียนเพื่อไปเรียนรู้ดนตรี เรื่องเล่า และวิถีชีวิต เปรียบเสมือนกับการทำลายกำแพงที่ขวางกั้นผู้คน และเริ่มเปิดใจที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ที่ไม่เคยคิดหรือได้ยินมาก่อน เรียนรู้ความแตกต่างในทางความคิดและยอมรับในบางเรื่องที่มี ความแตกต่าง การกล้าที่จะพูดคุย ซักถาม หรือแม้กระทั่งร่วมบรรเลง ดนตรีจึงก่อให้เกิดความไว้เนื้อเชื่อใจ น้อง ๆ พาพวกเราเดินไป ทั่วชุมชน คนในชุมชนเรียกพวกเราขึ้นไปพูดคุยบนบ้าน สอนบทเพลง อย่างจริงจังโดยมีคุณครูช่วยแปล น้อง ๆ ได้รับฟังและร่วมกัน ร้องตาม หรือทำอาหารให้รับประทาน เป็นต้น

นอกจากการให้นักศึกษาและเยาวชนได้เรียนรู้เกี่ยวกับชุมชนแล้ว ก่อให้เกิดความเข้าใจและเห็นคุณค่าวัฒนธรรมของตนเอง ที่อาจ จะถูกลืมเลือน ในขณะเดียวกันยังสานสัมพันธ์ระหว่างผู้คนที่มีวิถี ชีวิตที่แตกต่างกัน ในวันแสดงผลงานผู้ใหญ่บ้านได้พาพ่อเฒ่า แม่เฒ่านักดนตรีมาร่วมขับกล่อมบทเพลง เช่น เพลงกล่อมเด็ก

เพลงแสดงออกถึงความรัก ความคิดถึง และเพลงที่ใช้ใน วิถีชีวิต เป็นต้น ทำให้เยาวชนรุ่นหลังได้ชมเครื่องดนตรีที่มี ความน่าสนใจและมีความเป็นธรรมชาติ ส่งต่อวัฒนธรรมผ่าน บทเพลงและการแสดง บางบทเพลงถูกใช้ในการแสดงละคร ของเยาวชน พ่อเฒ่าแม่เฒ่าบางท่านชอบ บางท่านบอกไม่เหมือน แต่กระนั้นเยาวชนที่ได้ร่วมกิจกรรมได้ซึมซับบทเพลงและศิลปะที่ อยู่ในชุมชนโดยการซ้อมและแสดงละคร พี่นักศึกษาได้เรียนรู้ผ่าน การช่วยน้องซ้อมและจัดแสดง คุณครูในโรงเรียนได้เรียนรู้ไป พร้อมกับการแปลภาษา ก่อให้เกิดความร่วมมือให้การแสดงสำเร็จ ลุลว่ งไปด้วยดี แมจ้ ะเป็นคนต่างถิ่นต่างภาษาแต่ทว่ งทำนองยังคง ตราตรึงอยู่ในจิตใจ จับมือกันไว้ ความฝันใดจะผ่านไปด้วยกัน